Saxon genitive to jest po prostu ta -eska, którą dodajemy na końcu rzeczownika, żeby powiedzieć, że coś należy do kogoś (Kate’s pyjamas). Z pewnością wiesz, że wystarczy dodać ‘s na końcu, żeby wskazać czyje coś jest:
- Tom’s shoe
- Mark’s choice
- Benny’s guitar
Prosto. Że w liczbie mnogiej też dodajemy -s, chyba, że rzeczownik w liczbie mnogiej i tak już się kończy na -s, no to już nie kombinujemy i robimy tylko sam apostrof, to też na pewno wiesz.
- children’s books
- women’s problems
ale:
- parents’ house
- friends’ wedding
To teraz surprise. Co jeżeli rzeczownik jest w liczbie pojedynczej, ale kończy się na -s?
No? Co wtedy? 🙂
No wtedy właśnie robimy rzeczy niespodziewaną jak na angielski, czyli sobie jeszcze bardziej utrudniamy (zwłaszcza wymowę, o czym zaraz) i dodajemy kolejne ‘s!
- James’s [/dʒeimziz/, tak jak James is]
- Frances’s [/fransesiz/, tak jak Frances is]
Ale jazda zaczyna się dopiero z Jezusem. (Jeśli ktoś kiedyś zacytuje mojego bloga i wybierze akurat poprzednie zdanie, to mam pozamiatane)
Więc z biblijnymi lub klasycznymi imionami jak np. Moses albo właśnie Jesus można dodać tylko apostrof (czyli Jesus’ albo Moses’) chociaż nawet natywni mówią raz tak, raz tak. Kiedy ja się uczyłam angielskiego, to nasz native speaker Szkot bardzo upierał się przy opcji Jesus’s, którą zresztą trzeba by wymawiać jak Jesus is. Zatem nie popełnicie błędu jeśli akurat w tym przypadku sobie tę końcówę darujecie. Ale zachęcam jednak do ćwiczenia się w dżizasys leg, chociażby dla gimnastyki języka. Ot taki tongue twister.
Potrzeba Ci więcej zagadnień gramatycznych? Przejrzyj cały dział z bazą wiedzy, a jestem pewna, że znajdziesz tam parę rzeczy, którymi Cię zaskoczę 😉 W razie czego – uprzedzałam, że jestem gramatycznym freakiem, więc wchodzisz tam na własną odpowiedzialność!
